Qəmli sevgi hekayəsi

Böyük bir bağçada dəstələr içində bir
çobanyastığı var imiş. Aşiq olub, yanıb
tutuşurmuş ağ saqqallı bağbana. Bir ümid
gözləyirmiş, yüzlərlə çiçəyin arasından...
Onunla, yalnız onunla saatlarla
maraqlanmasını, buz kimi suyunu yalnız ona
töksün istəyərmiş.. Yalnız ona dəysin
qayçısı, yalnız ona gülsün dodaqları...
Qısqanırmış bağbanı, Qırmızı güllərdən, Sari
lalələrdən, Bənövşələrdən...
Çobanyastığı, yalnız bağban üçün açımış
dümmağ yarpaqlarını..
Bir gün, eşqi elə böyümüş ki, çobanyastığı
yarpaqlarını daşıya bilməz olmuş. Boyunu
əymiş, torpağa baxmış artıq. Bağbanın
yalnız səsini eşidib, ayaqlarını görərmiş.
Buna da sükür deyərmiş hər zaman.
Bağbanın varlığını hiss etmək ona bəs
edirmiş.
Zaman su kimi axıb gedirmiş... Çobanyastığı
bağbanın üzünü görməyəli çox olmuş artıq.
"Nə var ki sanki boyumu qaldırsam, bir
dəfəcik daha görsəm üzünü" deyərmiş öz-
özünə. Və bir gün.. Bağban çobanyastığına
tərəf yaxınlaşmış, incəcik bədənini əllərinin
arasına almıs, əlindəki çubuğu, köklərinin
yanına, torpağa basdırmış bir iplə
çobanyastığının gövdəsini bağlamış
çubuğa. Çobanyastığı o anda daha çox
sevmiş bağbanı. Hələ görə bilməmişdi
bağbanın üzünü, amma bədəni xilas
olmuşdu artıq...
Uzun bir müddət sonra, bağban gəlib-
getməz olmuş bağçaya. Gələn gedən yox
imiş. Kədərindən öləcəkmiş çobanyastığı.
Ama bir səhər... Xortumdan axan suyun
səsiylə oyanmış.. Dərin bir oh çəkmiş..
Dəlicəsinə sevdiyi bağban geri gəlmiş..
Birdən, özünə doğru gələn iki ayaq görmüş.
Bu onun dəlicəsinə sevdiyi bağban deyilmiş,
başqa birisiymiş. Adamın əlində bir də qayçı
varmış. Çobanyastığının başını qaldırmış
yuxarıya doğru : "Nə gözəl açmısan sən"
demiş. Bu gənc, yaraşıqlı bir oğlan imiş.
Gözləri göy mavisi, saçları günəş sarısıymıs.
"Amma gövdən səni daşımır" demiş.
Əlindəki qayçını çobanyastığının boyuna
doğru uzatmış və başını gövdəsindən
ayırmış.
Çobanyastığı yerə düşərkən xatırlamış
sevdiyini. O ağ saqqallı, ağ saçlı, yaşlı
bağbanı xatırlamış. Birdə o gənc, yaraşıqlı
oğlanı düşünmüş. Və o an başa düşmüş ki,
niyə o yaşlı bağbanı sevdiyini. O heç nəyə
baxmayaraq çobanyastığına əmək verirmiş.
Bəlkə ona heç bir zaman gözəl olduğunu
söyləməmişdi, amma onu əslində həmişə
sevmişdi. Çobanyastığı başa düşmüş artıq,
"Sevgi, əmək istəyərmiş" demiş. Yerə
düşdüyündə son bir dəfə düşünmüş
sevdiyini. Təşəkkür etmiş ona içindən və o
an başa düşmüş....
Həqiqi sevginin, söyləmədən, yaşamadan və
əsla qovuşmadan var ola biləcəyini...

ahh... yazık